Ο πόντικας, ο Στέλιος στην Αθήνα και μόνο

   Σήμερα ανέβηκα κέντρο. Δυστυχώς μένω κάπως μακριά ώστε να χρειάζομαι μια ώρα για να ανέβω αλλά πάντα ή σχεδόν για να μην λέω, μένω με την εντύπωση πόσο μ΄αρέσει να βρίσκομαι μέσα στα γκρίζα στενά με τους προβληματισμένους και συνήθως αρκετούς βιαστικούς περαστικούς. Οπότε τελικά ποτέ δε με νοιάζει η διάρκεια της διαδρομής. Γενικά λατρεύω τις διαδρομές με τα μέσα μεταφοράς. Μπαίνω με την εντύπωση πως θα διαβάσω το βιβλίο ή εφημερίδα που έχω μαζί αλλά καταλήγω πάντα να κοιτάω τριγύρω, να ψυχολογώ τους συνεπιβάτες, φυσικά να κρυφακούω, να συμμερίζομαι τις ιστορίες του καθενός. Τελευταία εντυπωσιάζομαι πόσες χιλιάδες εκατομμύρια διαφορετικές ιστορίες έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Ο καθένας σε αυτή τη ζωή ξυπνάει ζώντας μπορεί μια ρουτίνα για τον ίδιο αλλά για κάθε τρίτο κάτι παράξενο, καινούριο, διαφορετικό, αδιάφορο, σούπερ ουάου, όπως το βλέπει κανείς.
Βρίσκομαι λοιπόν στο κέντρο με μόνο σκοπό να ανέβω την Χαριλάου Τρικούπης στον αριθμό 22, να μπω στην στοά του Αλφειού για πρώτη φορά και να μυρίσω τα δεκάδες μεταχειρισμένα βιβλία που είναι ανάκατα στοιβαγμένα στους γύρω τοίχους. Ένα τόσο δα βιβλιοπωλείο, τόσο γλυκό όμως, σε ταξιδεύει σε άλλη εποχή για όση ώρα είσαι μέσα του, και δεν μπορώ να αρνηθώ να ξαναταξιδέψω. Έχει φθηνά βιβλία, ή σε κανονικές κ συνηθισμένες τιμές σε κάποια.
Σήμερα έγινα λίγο εώς πολύ ρομαντική. Ξέρω είμαι γενικά αλλά χωρίς λόγο λίγες φορές το δείχνω ή το παραδέχομαι. Καθώς έψαχνα εδώ και εκεί, το μάτι μου είδε ένα μικρό βιβλιαράκι με ένα ποντίκι στο εξώφυλλο. Ερωτευμένο ποντίκι βασικά, ο οποίος είναι και ο τίτλος. Το άνοιξα και έχω να πω πως ένα ενήλικο παραμύθι γραμμένο επίτηδες με παιδικά γράμματα από την δεύτερη σελίδα με ταξίδευε ήδη στο καλοκαίρι που πέρασε, που έκανα βουτιές με την γαλάζια μου μάσκα, είμαι και γκαβή πανάθεμα με! και δε μπορώ να ανοίγω μάτια στον βυθό λόγω φακών ενώ τόοοοσο το λατρεύω, οπότε βρίσκω κουράγιο με την κυρία μάσκα μου. Σε ένα καλοκαίρι που βουτάγα για κοχύλια, έτρωγα κεράσια και ανούσια πατατάκια με ρίγανη.. Τέτοιες στιγμές δεν αναγνωρίζεις το έξυπνο μυαλό εφήυρε τις αναμνήσεις ; Εγώ ναι. Φυσικά ναι! Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που σκαρφίστηκε το αγαπητό μυαλό μας. Όμως τελικά το θέμα δεν ήταν για το καλοκαίρι μου, αλλά για το ερωτευμένο ποντικάκι μας, οπότε να σας πω ότι το συγκεκριμένο ήταν ερωτευμένο (όποιος το'χε καταλάβει αυτο βουλωμένο γράμμα διαβάζει, να τον συγχαρώ) με μία ..ποντικίνα ευτυχώς που δεν ήταν από την κίνα πάλι ευτυχώς και παύω να γίνομαι αστεία μου το αναγνωρίζω. Συναντήθηκαν το καλοκαίρι μα το φθινώπορο, ο χειμώνας, η άνοιξη τους χώρισε(ίσως και η κίνα) και μέτραγαν τις μέρες για το επόμενο καλοκαίρι...
Το βιβλιαράκι λοιπόν το αγόρασα, αλλά δε το κράτησα. Μετά από δυο ώρες εγώ, αυτή η ρομαντική ψυχή μετά από πολύ σκέψη και χρειάστηκα και αρχίδια χωρίς να θέλω να γίνω τόσο κοινική, το έδωσα έτοιμη να βάλω τα κλάματα (ντάξει είπαμε εννοείτε όχι για τα λεφτά ούτε γιατί το ήθελα για μένα και μόνο).
Αυτή ήταν λοιπόν και η ιστορία του βιβλίου και του ποντικιού. Κατά τα άλλα γνώρισα τον Στέλιο, έναν όμορφο αδέσποτο σκύλο που ένας κύριος είχε πάει και του είχε αγοράσει κονσέρβα και του την έδωσε όλη για εκείνον. Και δεν ζήτησε και λεφτά. Οπότε ή ο Στέλιος είναι πολύ αγαπητός ή ο κύριος πολύ ευγενικός και φιλόζωος ή και τα δυο. Ναι, μπορεί και να πέφτω έξω. Κανένας σκύλος όμως δεν έχει από την φύση του κακία άρα Στέλιος 1-0 σίιιιγουρα.
Οι μεγάλες αναρτήσεις φαίνονται βαρετές οπότε ελπίζω μόνο να διάβασες μέχρι και εδώ.
Καληνύχτα σύντροφε/συντρόφισσα =]