30.12.11

γιατί αντίδραση υπάρχει μόνο όταν είναι στη μόδα .... ?

29.12.11

οκεικ

Κενό. Απλά για κάποιο λόγο ένα μεγάλο κενό. Και δεν ξέρω τον λόγο που δε μπορούσα να γράψω. Οπότε πέρασαν οι μέρες και έφτασε σχεδόν,αρκετά σχεδόν, η μέρα να καλωσορίζω μια καινούρια χρονιά. Ναι και έρχεται το 2012. Τελεία. Απλά ένας διαφορετικός αριθμός. Δεν είναι περίεργο? Ή αστείο? Βασικά αστείο δεν είναι καθόλου μάλλον. Δεν είναι περίεργο τελοσπάντων πόσο μεγάλο θέμα είναι η αλλαγή του χρόνου? Και δεν το λέω επειδή δεν φροντίζουμε να κάνουμε εκείνη την παραμονή τρομερή, τι πάρτυ γίνονται , τι ρεβεγιόν, ποτά φαγητά σκατά, ότι είναι τρομερή είναι. Το λέω επειδή για όλους αυτή η αλλαγή εκείνη την συγκεκριμένη μέρα είναι η πιο φοβερή και από τότε και πέρα ελπίζουν να συμβούν όσα θέλουν, στοχεύουν, να πάνε όλα καλύτερα και τέτοια. Ναι ούτε αυτό είναι κακό. Όμως γιατί στη μέση της χρονιάς ξεχνάνε όλα όσα ευχήθηκαν σε εκείνη την αλλαγή ? Τι μόνα τους θα 'ρθουν όλα? Δε θα κουνίσουν το δαχτυλάκι τους? Γιατί γαμώτο να τα περιμένουμε όλα έτοιμα???
Ωραία ας το αφήσω αυτό απλά αναρωτιέμαι αν φαίνεται και σε κανέναν άλλο λίγο περίεργο..
Οι τελευταίες μέρες κυλάνε γρήγορα και δεν τις προλαβαίνω. Αλλά ακόμη και αν βιάζονται, προλαβαίνω και περνάω πολύ πολύ ωραία..αν εξαιρέσω τσακωμούς και ιστορίες με την μάνα και το διάβασμα που δεν κάνω. Περνάω τόσο ωραίααα και αυτό είναι καλό, ακόμη και αν έπρεπε να διαβάζω περισσότερο άρα και να μη κοιμάμε τόσο ή να μην βγαίνω τόσο και τέτοιες μαλακίες. Εξάλλου δεν μένει πολύς καιρός να ευχαριστηθώ κάποια πράγματα. Σε λίγο πεθαίνω. Όχι δεν είναι αυτό.
Μπλα μπλα
Θέλω να δω μια ωραία ταινία, να πάω μια χειμωνιάτικη βόλτα με γάντια, κασκόλ, κρύες μύτες και τέτοια και να αράξω κάπου με κρασί. Να δυσκολευτώ να γυρίσω. Εννοώ.. ξέρεις τι εννοώ!!!
Θέλεις? θέλω... πάμε.....

6.12.11

Ο πόντικας, ο Στέλιος στην Αθήνα και μόνο

   Σήμερα ανέβηκα κέντρο. Δυστυχώς μένω κάπως μακριά ώστε να χρειάζομαι μια ώρα για να ανέβω αλλά πάντα ή σχεδόν για να μην λέω, μένω με την εντύπωση πόσο μ΄αρέσει να βρίσκομαι μέσα στα γκρίζα στενά με τους προβληματισμένους και συνήθως αρκετούς βιαστικούς περαστικούς. Οπότε τελικά ποτέ δε με νοιάζει η διάρκεια της διαδρομής. Γενικά λατρεύω τις διαδρομές με τα μέσα μεταφοράς. Μπαίνω με την εντύπωση πως θα διαβάσω το βιβλίο ή εφημερίδα που έχω μαζί αλλά καταλήγω πάντα να κοιτάω τριγύρω, να ψυχολογώ τους συνεπιβάτες, φυσικά να κρυφακούω, να συμμερίζομαι τις ιστορίες του καθενός. Τελευταία εντυπωσιάζομαι πόσες χιλιάδες εκατομμύρια διαφορετικές ιστορίες έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Ο καθένας σε αυτή τη ζωή ξυπνάει ζώντας μπορεί μια ρουτίνα για τον ίδιο αλλά για κάθε τρίτο κάτι παράξενο, καινούριο, διαφορετικό, αδιάφορο, σούπερ ουάου, όπως το βλέπει κανείς.
Βρίσκομαι λοιπόν στο κέντρο με μόνο σκοπό να ανέβω την Χαριλάου Τρικούπης στον αριθμό 22, να μπω στην στοά του Αλφειού για πρώτη φορά και να μυρίσω τα δεκάδες μεταχειρισμένα βιβλία που είναι ανάκατα στοιβαγμένα στους γύρω τοίχους. Ένα τόσο δα βιβλιοπωλείο, τόσο γλυκό όμως, σε ταξιδεύει σε άλλη εποχή για όση ώρα είσαι μέσα του, και δεν μπορώ να αρνηθώ να ξαναταξιδέψω. Έχει φθηνά βιβλία, ή σε κανονικές κ συνηθισμένες τιμές σε κάποια.
Σήμερα έγινα λίγο εώς πολύ ρομαντική. Ξέρω είμαι γενικά αλλά χωρίς λόγο λίγες φορές το δείχνω ή το παραδέχομαι. Καθώς έψαχνα εδώ και εκεί, το μάτι μου είδε ένα μικρό βιβλιαράκι με ένα ποντίκι στο εξώφυλλο. Ερωτευμένο ποντίκι βασικά, ο οποίος είναι και ο τίτλος. Το άνοιξα και έχω να πω πως ένα ενήλικο παραμύθι γραμμένο επίτηδες με παιδικά γράμματα από την δεύτερη σελίδα με ταξίδευε ήδη στο καλοκαίρι που πέρασε, που έκανα βουτιές με την γαλάζια μου μάσκα, είμαι και γκαβή πανάθεμα με! και δε μπορώ να ανοίγω μάτια στον βυθό λόγω φακών ενώ τόοοοσο το λατρεύω, οπότε βρίσκω κουράγιο με την κυρία μάσκα μου. Σε ένα καλοκαίρι που βουτάγα για κοχύλια, έτρωγα κεράσια και ανούσια πατατάκια με ρίγανη.. Τέτοιες στιγμές δεν αναγνωρίζεις το έξυπνο μυαλό εφήυρε τις αναμνήσεις ; Εγώ ναι. Φυσικά ναι! Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που σκαρφίστηκε το αγαπητό μυαλό μας. Όμως τελικά το θέμα δεν ήταν για το καλοκαίρι μου, αλλά για το ερωτευμένο ποντικάκι μας, οπότε να σας πω ότι το συγκεκριμένο ήταν ερωτευμένο (όποιος το'χε καταλάβει αυτο βουλωμένο γράμμα διαβάζει, να τον συγχαρώ) με μία ..ποντικίνα ευτυχώς που δεν ήταν από την κίνα πάλι ευτυχώς και παύω να γίνομαι αστεία μου το αναγνωρίζω. Συναντήθηκαν το καλοκαίρι μα το φθινώπορο, ο χειμώνας, η άνοιξη τους χώρισε(ίσως και η κίνα) και μέτραγαν τις μέρες για το επόμενο καλοκαίρι...
Το βιβλιαράκι λοιπόν το αγόρασα, αλλά δε το κράτησα. Μετά από δυο ώρες εγώ, αυτή η ρομαντική ψυχή μετά από πολύ σκέψη και χρειάστηκα και αρχίδια χωρίς να θέλω να γίνω τόσο κοινική, το έδωσα έτοιμη να βάλω τα κλάματα (ντάξει είπαμε εννοείτε όχι για τα λεφτά ούτε γιατί το ήθελα για μένα και μόνο).
Αυτή ήταν λοιπόν και η ιστορία του βιβλίου και του ποντικιού. Κατά τα άλλα γνώρισα τον Στέλιο, έναν όμορφο αδέσποτο σκύλο που ένας κύριος είχε πάει και του είχε αγοράσει κονσέρβα και του την έδωσε όλη για εκείνον. Και δεν ζήτησε και λεφτά. Οπότε ή ο Στέλιος είναι πολύ αγαπητός ή ο κύριος πολύ ευγενικός και φιλόζωος ή και τα δυο. Ναι, μπορεί και να πέφτω έξω. Κανένας σκύλος όμως δεν έχει από την φύση του κακία άρα Στέλιος 1-0 σίιιιγουρα.
Οι μεγάλες αναρτήσεις φαίνονται βαρετές οπότε ελπίζω μόνο να διάβασες μέχρι και εδώ.
Καληνύχτα σύντροφε/συντρόφισσα =]

Όταν ανοίγει ο νους, ωραιοποιούνται οι λέξεις

Φυσικά όταν είσαι μόνος το κενό είναι μεγάλο. Και να θες να μιλήσεις έχεις μόνο δυο παλάμες να σ' ακούσουν. Έτσι συλλογίζεσαι μόνο αλλά αυτό δε σε κρατά από το να δημιουργείς ιστορίες, διαλόγους, ακόμη και την πλοκή της ταινίας που θα γυρίσεις γύρω στα 35 κάτι σου, όταν θα σαι ώριμος για να σκηνοθετήσεις, γράψεις το σενάριο ακόμη και να πρωταγωνιστήσεις δε στο αρνούμαι, αλλά είσαι άμυαλος για ενήλικας.
Η μέρα σχεδόν έχει περάσει και δεν μπορώ να ορίσω αν ήταν εποικοδομητική ή όχι. Άνοιξα το νου και τον άφησα να ταξιδέψει όπου του γούσταρε. Σαν τα σκλαβωμένα άλογα που όταν τα λύνεις καλπάζουν με όση δύναμη μπορούσαν να βγάλουν και δεν είχαν βγάλει άλλοτε ποτέ. Οπότε έχουμε ένα "συν" για εποικοδομητική μέρα. Διάβασα Μαφάλντα (ο ναιι, λατρεύω την μαφάλντα!!!), χ και ψ , άρα έχουμε ξανά "συν" για ευνόητους λόγους. Ούτε θυμάμαι τι φαγητό έφαγα κατά την διάρκεια της ημέρας, μόνο θυμάμαι πως η μάνα μου δεν με άφησε να μαγειρέψω (πληγώθηκα). Εδώ φτάσαμε στο πρώτο "πλην" , δικαίως νομίζω. Πήγα τα σκυλιά βόλτα μια και δυο. Περνάει συνεχώς από το μυαλό μου πως τελικά κατάφερα τα σκυλιά να με ακούνε, μόνο επειδή προτίμησα να πάει το βουνό στον μωάμεθ από το να 'ρθει εκείνος σε μένα. Γλυκά λόγια θέλουν και να νιώθεις πως σε νιώθουν, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Αυτό ήταν "συν" ξανα Δικαίως. ΄Ολοι μα όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί με απέρριψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ή καθόλου τρόπο βασικά) μένοντας μόνη εγώ και το κενό που έλεγα πιο πάνω. "Πλην". Έπρεπε όμως να σκαρφιστώ κάτι να κάνω, αφού και η μητέρα μου και ο αδερφός μου απέρριψαν την ωραιότατη πρόταση για σινεμά, κ έτσι κατέληξα στο σινεμά του σπιτιού μου με δύο ταινίες που με ταξίδεψαν σε Κίνα και Παρίσι, σε παιδερασμό στηριζόμενο σε αληθινή αγάπη και φιλία (κι όμως γίνεται κι αυτό, να θυμίσω πως ήταν ταινία, για Όσκαρ βεβαίως βεβαίως) και με έβαλε να ζήσω 5 ζωές ταυτόχρονα με τους γάλλους πρωταγωνιστές, να πεθάνω, να πεθαίνω, να παθιάζομαι και να ερωτεύομαι χωρίς ενδυασμό κοινωνικής τάξης και ηλικίας (ξανά). Ναι, είναι "συν" .Μπορεί πολλές, ή και πάρα πολλές ταινίες να πλασάρουν το κλασσικό πια "να εκτιμάς τα πιο μικρά και ασήμαντα πράγματα της ζωής μέχρι τα πιο μεγάλα και σημαντικά" αλλά μπορείς να απαντήσεις ειλικρινά παραδέχοντας πως όσο κοινότυπο και αν είναι, όσες φορές και να το έχεις ακούσει και δει, δεν αλλάζεις  τί πο τα  από την καθημερινότητα σου, ούτε εκτιμάς ούτε ζεις, ούτε χαμογελάς. Λυπάμαι. Να εμένα αυτά με στεναχωρούν. Μπορεί να σου φαίνεται αστείο, και ναι μπορεί να είναι λίγο αλλά πιστεύω πολύ είναι αυτοί που πονάνε για την αδιαφορία των ανθρώπων αλλά δεν το παραδέχονται, αφού είπαμε, είναι αστείο.

Kαλ/κώς με βρήκατε λοιπόν..

Είναι περίεργο να μην ξέρω πως να ξεκινήσω ένα μπλογκ... Βασικά, ..  ...είναι τόσο περίεργο ;
Έτσι είπα να μην δώσω καθόλου σημασία (γεια χαρά και χάρηκα, ελπίζω το ίδιο και εσείς). Μερικές φορές λοιπόν νιώθεις μέσα σου κάτι να μιλάει. Ε ναι! Δεν έπεσες έξω. Είναι η ψυχή σου που χτυπάει να βγει να γνωρίσει τον κόσμο. Κοπανιέται σας λέω. Εγώ την ένιωσα, την άκουσα, με πόνεσε μετά από το πολύ χτύπημα-κοπάνημα και λέω δε γαμιέται, ας τη βγάλω . Το ίδιο σώμα μοιραζόμαστε. Σα να λέμε την ίδια πολυκατοικία, το ίδιο κτίριο. Και 'μεις οι δυο οι αιώνιοι (σχεδόν) ένοικοι. Και αν ζει κάποιος ακόμη αυτό δε μπορώ να σας το επιβεβαιώσω.. Λυπάμαι πολύ.
Οπότε μάλλον ότι γνωρίσατε και καταλάβατε από μένα το γνωρίσατε-καταλάβατε. Εγώ τον μονόλογο τον δίνω πλέον στον ψυχοένοικο, δεν είμαι καλή στις λέξεις για να μείνω.
Γεια χαρά και χάρηκα !ξανά!, ελπίζω το ίδιο και εσείς. Αυτή τη φορά θα το πω. "το καλό που σας θέλω κιόλας"
The Endendendendendend