Φυσικά όταν είσαι μόνος το κενό είναι μεγάλο. Και να θες να μιλήσεις έχεις μόνο δυο παλάμες να σ' ακούσουν. Έτσι συλλογίζεσαι μόνο αλλά αυτό δε σε κρατά από το να δημιουργείς ιστορίες, διαλόγους, ακόμη και την πλοκή της ταινίας που θα γυρίσεις γύρω στα 35 κάτι σου, όταν θα σαι ώριμος για να σκηνοθετήσεις, γράψεις το σενάριο ακόμη και να πρωταγωνιστήσεις δε στο αρνούμαι, αλλά είσαι άμυαλος για ενήλικας.
Η μέρα σχεδόν έχει περάσει και δεν μπορώ να ορίσω αν ήταν εποικοδομητική ή όχι. Άνοιξα το νου και τον άφησα να ταξιδέψει όπου του γούσταρε. Σαν τα σκλαβωμένα άλογα που όταν τα λύνεις καλπάζουν με όση δύναμη μπορούσαν να βγάλουν και δεν είχαν βγάλει άλλοτε ποτέ. Οπότε έχουμε ένα "συν" για εποικοδομητική μέρα. Διάβασα Μαφάλντα (ο ναιι, λατρεύω την μαφάλντα!!!), χ και ψ , άρα έχουμε ξανά "συν" για ευνόητους λόγους. Ούτε θυμάμαι τι φαγητό έφαγα κατά την διάρκεια της ημέρας, μόνο θυμάμαι πως η μάνα μου δεν με άφησε να μαγειρέψω (πληγώθηκα). Εδώ φτάσαμε στο πρώτο "πλην" , δικαίως νομίζω. Πήγα τα σκυλιά βόλτα μια και δυο. Περνάει συνεχώς από το μυαλό μου πως τελικά κατάφερα τα σκυλιά να με ακούνε, μόνο επειδή προτίμησα να πάει το βουνό στον μωάμεθ από το να 'ρθει εκείνος σε μένα. Γλυκά λόγια θέλουν και να νιώθεις πως σε νιώθουν, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Αυτό ήταν "συν" ξανα Δικαίως. ΄Ολοι μα όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί με απέρριψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ή καθόλου τρόπο βασικά) μένοντας μόνη εγώ και το κενό που έλεγα πιο πάνω. "Πλην". Έπρεπε όμως να σκαρφιστώ κάτι να κάνω, αφού και η μητέρα μου και ο αδερφός μου απέρριψαν την ωραιότατη πρόταση για σινεμά, κ έτσι κατέληξα στο σινεμά του σπιτιού μου με δύο ταινίες που με ταξίδεψαν σε Κίνα και Παρίσι, σε παιδερασμό στηριζόμενο σε αληθινή αγάπη και φιλία (κι όμως γίνεται κι αυτό, να θυμίσω πως ήταν ταινία, για Όσκαρ βεβαίως βεβαίως) και με έβαλε να ζήσω 5 ζωές ταυτόχρονα με τους γάλλους πρωταγωνιστές, να πεθάνω, να πεθαίνω, να παθιάζομαι και να ερωτεύομαι χωρίς ενδυασμό κοινωνικής τάξης και ηλικίας (ξανά). Ναι, είναι "συν" .Μπορεί πολλές, ή και πάρα πολλές ταινίες να πλασάρουν το κλασσικό πια "να εκτιμάς τα πιο μικρά και ασήμαντα πράγματα της ζωής μέχρι τα πιο μεγάλα και σημαντικά" αλλά μπορείς να απαντήσεις ειλικρινά παραδέχοντας πως όσο κοινότυπο και αν είναι, όσες φορές και να το έχεις ακούσει και δει, δεν αλλάζεις τί πο τα από την καθημερινότητα σου, ούτε εκτιμάς ούτε ζεις, ούτε χαμογελάς. Λυπάμαι. Να εμένα αυτά με στεναχωρούν. Μπορεί να σου φαίνεται αστείο, και ναι μπορεί να είναι λίγο αλλά πιστεύω πολύ είναι αυτοί που πονάνε για την αδιαφορία των ανθρώπων αλλά δεν το παραδέχονται, αφού είπαμε, είναι αστείο.
Η μέρα σχεδόν έχει περάσει και δεν μπορώ να ορίσω αν ήταν εποικοδομητική ή όχι. Άνοιξα το νου και τον άφησα να ταξιδέψει όπου του γούσταρε. Σαν τα σκλαβωμένα άλογα που όταν τα λύνεις καλπάζουν με όση δύναμη μπορούσαν να βγάλουν και δεν είχαν βγάλει άλλοτε ποτέ. Οπότε έχουμε ένα "συν" για εποικοδομητική μέρα. Διάβασα Μαφάλντα (ο ναιι, λατρεύω την μαφάλντα!!!), χ και ψ , άρα έχουμε ξανά "συν" για ευνόητους λόγους. Ούτε θυμάμαι τι φαγητό έφαγα κατά την διάρκεια της ημέρας, μόνο θυμάμαι πως η μάνα μου δεν με άφησε να μαγειρέψω (πληγώθηκα). Εδώ φτάσαμε στο πρώτο "πλην" , δικαίως νομίζω. Πήγα τα σκυλιά βόλτα μια και δυο. Περνάει συνεχώς από το μυαλό μου πως τελικά κατάφερα τα σκυλιά να με ακούνε, μόνο επειδή προτίμησα να πάει το βουνό στον μωάμεθ από το να 'ρθει εκείνος σε μένα. Γλυκά λόγια θέλουν και να νιώθεις πως σε νιώθουν, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Αυτό ήταν "συν" ξανα Δικαίως. ΄Ολοι μα όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί με απέρριψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ή καθόλου τρόπο βασικά) μένοντας μόνη εγώ και το κενό που έλεγα πιο πάνω. "Πλην". Έπρεπε όμως να σκαρφιστώ κάτι να κάνω, αφού και η μητέρα μου και ο αδερφός μου απέρριψαν την ωραιότατη πρόταση για σινεμά, κ έτσι κατέληξα στο σινεμά του σπιτιού μου με δύο ταινίες που με ταξίδεψαν σε Κίνα και Παρίσι, σε παιδερασμό στηριζόμενο σε αληθινή αγάπη και φιλία (κι όμως γίνεται κι αυτό, να θυμίσω πως ήταν ταινία, για Όσκαρ βεβαίως βεβαίως) και με έβαλε να ζήσω 5 ζωές ταυτόχρονα με τους γάλλους πρωταγωνιστές, να πεθάνω, να πεθαίνω, να παθιάζομαι και να ερωτεύομαι χωρίς ενδυασμό κοινωνικής τάξης και ηλικίας (ξανά). Ναι, είναι "συν" .Μπορεί πολλές, ή και πάρα πολλές ταινίες να πλασάρουν το κλασσικό πια "να εκτιμάς τα πιο μικρά και ασήμαντα πράγματα της ζωής μέχρι τα πιο μεγάλα και σημαντικά" αλλά μπορείς να απαντήσεις ειλικρινά παραδέχοντας πως όσο κοινότυπο και αν είναι, όσες φορές και να το έχεις ακούσει και δει, δεν αλλάζεις τί πο τα από την καθημερινότητα σου, ούτε εκτιμάς ούτε ζεις, ούτε χαμογελάς. Λυπάμαι. Να εμένα αυτά με στεναχωρούν. Μπορεί να σου φαίνεται αστείο, και ναι μπορεί να είναι λίγο αλλά πιστεύω πολύ είναι αυτοί που πονάνε για την αδιαφορία των ανθρώπων αλλά δεν το παραδέχονται, αφού είπαμε, είναι αστείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου